ακουσε με για λιγο

Άκουσε με για λίγο,

κάτω απ’ τ’ αστέρια

το παρελθόν παραμένει παρελθόν.

 

Όλα κινούνται γύρω μας

δίχως να γνωρίζουμε που πάμε.

Ξέρετε μήπως εσείς;

 

Ξένοι είμαστε με τον κόσμο

και ξένοι θα παραμείνουμε.

 

Σκέψεις βγαλμένες απ’ το βαθύ

μπλε του ουρανού.

Ιούνης μήνας,

κοίτα πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.

 

Σκορπισμένος ο νους,

πίσω απ’ τα δέντρα χαμένος.

 

Μελετάω εικόνες και λέξεις,

ώστε να καταφέρω ξανά

ν’ ανασάνω.

 

Photo: Groningen, the Netherlands, May 2017. Minolta dynax 7000i, Kodak Gold, ISO 200, 35mm film.

Σχηματισμος μαρμαρου

Αν οι ζωές χωρίζονταν στα δύο,
θα έπαιρνα το αιθέριο
και θα το ένωνα με τη Γη.
Τα υγρά υλικά απογυμνώνουν
το χώμα.
Νερό που δεν κυλά στις φλέβες μας.

Ραβδώσεις, γραμμές και σκιές
καλύπτουν τα τοιχώματα.
Ορθωμένες ρωγμές και γεμάτες πέτρες.
Στους αιώνες των αιώνων η Γη,
μετατρέπει το νερό και το χώμα
σε λίθο,
-πολύτιμο ή μη αδιαφορώ –
μετρώντας
τους πόνους που έζησαν
τα δέντρα, τα φύλλα, οι καρποί
και οι σπόροι.

Τα σχήματα στο τοίχωμα του λοφίσκου
μιλούν στις γραμμές του μυαλού μου
και διασχίζουν βουνά ολόκληρα
για να φτιάξουν μια πρόταση.

Ο ιδρώτας στάζει,
ξεχνώ τις δυνατές γροθιές σου
και κοιτώ τα ξερά λουλούδια.
Τα πετρώματα αντιδρούν στις φωνές μας,
χαλαρώνουν το ύφος τους
και αφήνουν το μάρμαρο να κυλήσει
ανάμεσα στη ζωή και το σκοτάδι.
Πόσο μόνα να νιώθουν τα βράδια,
όταν κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά.

Ενωμένες γραμμές
στην σπασμένη Γη.
Το μαρμάρινο παζλ ποτέ δε λύνεται,
θα συνεχίζει να υπάρχει
χωρίς ποτέ να ρωτήσει γιατί
ή να νοιαστεί για τα δάκρυά μας.

(Photo by Nikos Grivas, Seih Sou forest, Thessaloniki, GR, Mar 2016. Nikon N4004s)