Στο φως

Απ’ το παράθυρο βλέπω τον ορίζοντα
ν’ ανοίγει – λευκό χρώμα μαζεύτηκε – οιωνός.
Ψυχή ορθάνοιχτη απορροφά,
με σφουγγάρι μαζεύει τα υπολείμματα
που άφησαν οι άλλοι
σαν έφυγαν ξημερώματα
(πριν ο ήλιος ανατείλει το τέλος – ευτυχία).

Όταν έτσουξε το φως την πλάτη μου
θυμήθηκα την υπόσχεση εκείνη
απ’ τα παλιά.
Πέταξα το σφουγγάρι
και σήκωσα επιτέλους τους καθρέφτες.
Η πρώτη αντανάκλαση έδειξε τον δρόμο
και άνθισε λουλούδια στις αυλές.
Η δεύτερη – επαναληπτική, επί απουσίας ζόρικη –
ίσως και να πλήγωσε
το εγώ και όχι την εμπάθειά τους.

Σήκωσα τα μάτια μου
και αντίκρυσα την λευκή ησυχία.
‘Επιτέλους’, σκέφτηκα, ‘είμαι μόνος’.
Μα το εγώ το πληγωμένο τους
είχε σταθεί από πίσω,
μαύρο όπως ήταν
ξεχώριζε στο λευκό φόντο.
Τρόμαξα, παραπάτησα και έσπασα τον πρώτο καθρέφτη.
Τα γέλια αντιλάλησαν μέσα μου
και έκλεισα τα μάτια.
{πόσος πόνος μαζεύτηκε
που δεν μας αξίζει;}
Ο φόβος μου έσκασε,
ξεφούσκωσε επίπεδος στο πάτωμα.
Η στοματική γραμμή ανυψώθηκε.

Σιγή απλωμένη,
νότες στο βάθος.
Καλύπτω τους καθρέφτες που ξέμειναν με ριχτάρια
και ξανανοίγω τις κουρτίνες.
-Φως.

(Photo: Just before the sunrise, Minolta dynax 7000i, Kodak 200, 35mm film, Leeuwarden, The Netherlands, 2015)