Σταχτες

 

Όταν καίω τις σκιές μου
οι καπνοί είναι διάφανοι
οι φωτιές αόρατες.

Όταν καίω τις σκιές μου
όλα αλλάζουν και φθείρονται,
όλα μεταμορφώνονται
σε φως και πατρίδα.

Όταν καίω τις σκιές μου
ο κόσμος βαθαίνει
στους καθρέφτες
και στις παλιές φωτογραφίες.

Όταν καίω τις σκιές μου
ουρλιάζω
από πόνο τρέμουν τα πόδια μου
και το εγώ αυτοκτονεί.

Όταν καίω τις σκιές μου
παραπατώ στο ξύλινο πάτωμα
φυλακίζω ένα δάκρυ
και φωνάζω:

«Σκιά είναι το αίτιο της σκιάς».

(Photo: Burned Wood at Seih Sou forest. Minolta dynax 7000i, Kodak 200, 35mm film, Thessaloniki, Greece, 2016)

Σχηματισμος μαρμαρου

Αν οι ζωές χωρίζονταν στα δύο,
θα έπαιρνα το αιθέριο
και θα το ένωνα με τη Γη.
Τα υγρά υλικά απογυμνώνουν
το χώμα.
Νερό που δεν κυλά στις φλέβες μας.

Ραβδώσεις, γραμμές και σκιές
καλύπτουν τα τοιχώματα.
Ορθωμένες ρωγμές και γεμάτες πέτρες.
Στους αιώνες των αιώνων η Γη,
μετατρέπει το νερό και το χώμα
σε λίθο,
-πολύτιμο ή μη αδιαφορώ –
μετρώντας
τους πόνους που έζησαν
τα δέντρα, τα φύλλα, οι καρποί
και οι σπόροι.

Τα σχήματα στο τοίχωμα του λοφίσκου
μιλούν στις γραμμές του μυαλού μου
και διασχίζουν βουνά ολόκληρα
για να φτιάξουν μια πρόταση.

Ο ιδρώτας στάζει,
ξεχνώ τις δυνατές γροθιές σου
και κοιτώ τα ξερά λουλούδια.
Τα πετρώματα αντιδρούν στις φωνές μας,
χαλαρώνουν το ύφος τους
και αφήνουν το μάρμαρο να κυλήσει
ανάμεσα στη ζωή και το σκοτάδι.
Πόσο μόνα να νιώθουν τα βράδια,
όταν κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά.

Ενωμένες γραμμές
στην σπασμένη Γη.
Το μαρμάρινο παζλ ποτέ δε λύνεται,
θα συνεχίζει να υπάρχει
χωρίς ποτέ να ρωτήσει γιατί
ή να νοιαστεί για τα δάκρυά μας.

(Photo by Nikos Grivas, Seih Sou forest, Thessaloniki, GR, Mar 2016. Nikon N4004s)