ακουσε με για λιγο

Άκουσε με για λίγο,

κάτω απ’ τ’ αστέρια

το παρελθόν παραμένει παρελθόν.

 

Όλα κινούνται γύρω μας

δίχως να γνωρίζουμε που πάμε.

Ξέρετε μήπως εσείς;

 

Ξένοι είμαστε με τον κόσμο

και ξένοι θα παραμείνουμε.

 

Σκέψεις βγαλμένες απ’ το βαθύ

μπλε του ουρανού.

Ιούνης μήνας,

κοίτα πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.

 

Σκορπισμένος ο νους,

πίσω απ’ τα δέντρα χαμένος.

 

Μελετάω εικόνες και λέξεις,

ώστε να καταφέρω ξανά

ν’ ανασάνω.

 

Photo: Groningen, the Netherlands, May 2017. Minolta dynax 7000i, Kodak Gold, ISO 200, 35mm film.

Η ΑΡΧΗ

Όταν ξεκίνησα από την αρχή, έτρεμα.

Τον πόνο και τη δυστυχία ζωγράφιζα στο μυαλό,

ώσπου μια μέρα πέθανα.

Πίσω από τους καθρέφτες,

στις άδειες σελίδες,

πέθανα.

Έψαχνα να βρω τον τρόπο να δραπετεύσω τον θάνατο,

όμως η ώρα των δευτερολέπτων είχε σταματήσει

και εγώ μετρούσα μόνο αστέρια.

Μικρά, θαμπά, αποτελειωμένα

τα μετρούσα με στόμα στεγνό

και μορφή ξασπρισμένη.

Ο κόσμος πίσω από τα καμμένα λουλούδια είχε μαυρίσει.

Και το μέτρημα εξαφανιζόταν πίσω από τα σύννεφα.

Η σιωπή πίσω από το πέπλο

απλωνόταν στα χέρια μου

σαν τον αφρό της θάλασσας

στο άγριο κύμα του Αυγούστου.

Δεν μπορούσα να βρω πώς να γυρίσω

πίσω στα παλιά βιβλία

και τις γραμμένες σελίδες.

Ο δρόμος είχε ερωτευτεί την άβυσσο

και θρεφόταν από καινούργιους θανάτους.

Όμως στο βάθος,

πίσω από τα κλεισμένα παράθυρα,

βρήκα ένα φως.

Έκαιγε μικρό στο σκοτάδι,

φτιαγμένο από χέρια,

δυνατό και μόνο.

Οι αντανακλάσεις της σιωπής γύρω μου χάθηκαν,

στο πρώτο φως που βρήκα στο σκοτάδι.

Η μια ζωή που έζησα δεν φτάνει

για να ξεφύγω από τις γκρίζες λέξεις.

Μα σα γυρνούσα το κεφάλι,

αποφασισμένος να επιζήσω το θάνατο,

μια φωνή αχνή και ξεφτισμένη ακούστηκε,

πίσω από το φως.

Το μέσα μου άναψε,

ο θάνατος σκίστηκε

και ο πόνος της Ποίησης μου μίλησε

για το κενό που δεν μπορώ να γεμίσω.

 

(Photo: Leeuwarden waters, 2014. Taken with Iphone-4 and processed with VscoCam App.)