Η Αφιξη (2016)

Αυτή η ταινία είναι αναμφισβήτητα μία από τις καλύτερες που απολαύσαμε φέτος τον χειμώνα. Μπορεί να κατατάσσεται στην κατηγορία του «εξωγήινου» είδους, κάτι που μας είχε εξαρχής αποσυντονίσει, αφού αναμέναμε δράση, πόλεμο και πολλά οπτικά εφέ, όμως η ταινία αυτή ασχολείται με κάτι πολύ διαφορετικό, και γι’ αυτό την λατρέψαμε.

Αποφάσισα να γράψω, μετά από πολύ καιρό, – και μία ομολογουμένως εμφανή απουσία – για μία από τις, πλέον, πιο αγαπημένες μου ταινίες. Μέσα από λίγες σκέψεις θα προσπαθήσω να δώσω την ουσία της ταινίας, έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, ελπίζοντας αυτό το άρθρο να εξάψει παρόμοια αγάπη και θαυμασμό.

Όλα ξεκινούν με την άφιξη 12 αεροσκαφών εξωγήινης προέλευσης σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Αυτά τα αεροσκάφη είναι άγνωστο εάν ήρθαν με ειρηνικές ή πολεμικές διαθέσεις. Η παρουσία τους στον πλανήτη Γη προκαλεί φόβο, παράνοια και άπειρες ερωτήσεις στην επιστημονική και μη ανθρώπινη κοινότητα. Σε αυτό το σημείο, η καθηγήτρια γλωσσολογίας Louise Banks καλείται να μεταφράσει, με την βοήθεια μιας εξειδικευμένης ομάδας, τα σήματα που στέλνουν οι εξωγήινοι, ώστε να καταστεί κατανοητό ο λόγος που ήρθαν στη Γη.

Η ίδια η Louise φαίνεται ότι είναι συναισθηματικά απασχολημένη με το θάνατο της κόρης της. Για αυτό το λόγο η αφήγηση βασίζεται στην συναισθηματική κατάσταση της ηρωίδας και το πώς αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα γύρω της. Είναι μόνη και απομονωμένη: οι μνήμες και οι σκέψεις της καταλαμβάνουν και καταβροχθίζουν την καθημερινότητά της, ακόμη και όταν καλείται να συνεργαστεί με την παγκόσμια γλωσσολογική και επιστημονική κοινότητα. Ή έστω αυτό βλέπουμε εξαρχής.

Καθώς όμως προχωρά η ταινία, και η ίδια γίνεται μέρος της πρώτης επαφής με την εξωγήινη ζωή, τα σπασμένα κομμάτια του παζλ αρχίζουν να ενώνονται, δημιουργώντας ένα ψηφιδωτό στιγμών και καταστάσεων που επαναπροσδιορίζουν την ηρωίδα και την ψυχολογική της κατάσταση. Τα σκορπισμένα αφηγηματικά κομμάτια που παρακολουθούμε σιγά σιγά δημιουργούν έναν κόσμο και μία πραγματικότητα που από το προσωπικό μεταπηδά με ποιητική και μελαγχολική δεξιότητα στο καθολικό.

Η ανθρωπότητα και η συναισθηματική και πνευματική της αντίληψη έχει τη δυνατότητα να εξελιχθεί σε κάτι που ξεπερνά την κοινή λογική. Εμφανίζεται μία μοναδική ευκαιρία για το ανθρώπινο είδος που είναι ικανή να προσφέρει ένα είδους διορατικότητας. Το εξωγήινο στοιχείο παύει να είναι κάτι το εξωπραγματικό και ξένο, γίνεται ένα με την ανθρώπινη συνείδηση και μεταμορφώνεται σε κάτι νέο, που τελικά γίνεται με τη σειρά του κοινό και γνώριμο.

Η γλωσσολογική πλευρά της ιστορίας προσδίδει μία νέα και ιδιαίτερη βάση στην ταινία (πρώτη φορά γίνεται η γλωσσολογία μέρος της κύριας δομής μιας ταινίας: άλλος ένας λόγος που την λάτρεψα), και προσφέρει κάτι απροσδόκητο: έναν τρόπο επικοινωνίας με ότι πάντοτε φοβόμασταν. Το άγνωστο, το ξένο, το διαφορετικό.

Η επαφή μεταξύ του ανθρώπινου και του εξωγήινου στοιχείου δεν βασίζεται στα οπτικά εφέ και στην αέναη ανάγκη του ανθρώπου να προσπαθεί να σώσει τη Γη από τους πολεμοχαρείς εξωγήινους, αλλά στην αλληλεγγύη, στην συνεργασία, στην ανάγκη για επαφή και κατανόηση.

Με εξαιρετική φωτογραφία και ίσως την πιο εύθραυστη ερμηνεία της Amy Adams έως τώρα, «Η Άφιξη» ανασυντάσσει την έννοια της εξωγήινης απειλής και εμπνέει με τις πανέμορφες χρωματικές παλέτες των πλάνων της.

(Photo: Google images)