Χωρις Τιτλο

Περιμένω στο σκοτάδι

απλή και απεριποίητη

με το φως να κρέμεται από πάνω μου

να καίει,

πάνω από πτώματα

φθηνών βιβλίων.

 

Κάτι σπάει

κάτω από τον πόνο της ώρας-

τα χαμόγελα σβήνουν,

ο εγωισμός φθίνει.

 

Βαραίνουν οι ώμοι μου

και κλάιω

με γέλιο ψεύτικο

φτιάχνω σταθμούς αγάπης,

χαρτοτεχνίες.

 

Φουσκώνουν τα νερά και πάλι

στα μάτια μου-

χωρίς επιστροφή

ο πόνος της ημέρας.

 

Παρακαλώ μην καπνίζετε.

Η ώρα κομμένη στα δύο,

σαν το τσιγάρο που δεν βρήκε χείλη να φιλήσει.

 

Βρώμικα νερά,

ο πόνος μεγαλώνει,

φωτίζει τον χώρο

και δεν μεταμορφώνεται.

Αγχώνεται για όλα όσα δεν ειπώθηκαν.

 

Ξυπνητήρια που τσιρίζουν

δεν έχουν θέση εδώ.

Γείτονες κουφοί,

φωνές αδιάφορες.

Κλειστές κουρτίνες,

λόγια κοφτά.

 

Μήπως να βγω

από το σπίτι που χτίζαμε μαζί;

 

Το πάτωμα τρέμει,

οι τοίχοι ποτίζουν

από την ησυχία.

 

Ίσως η σιωπή σου αυτή

να είναι η αρχή του τέλους.

 

Στα νωρίς σκοντάψαμε,

στα τώρα ανθίσαμε

και ίσως,

λέω ίσως,

το μετά να μας λυπηθεί.

Ας μην κλάψω άλλο.

 

(Photo: Pentax P30, Ilford 200, Amsterdam, 2014.)