Τα χερια μου

Τα χέρια μου είναι δύο

ακούραστοι εργάτες,

δεν γκρινιάζουν, ούτε βρίζουν

την αδικία της ζωής.

 

Τα χέρια μου έχουν το θαμπό χρώμα

ενός κίτρινου θεού, που βαρέθηκε

ν’ αλλάξει παλέτα χρωμάτων.

 

Τα χέρια μου δουλεύουν σκληρά,

τα δάχτυλα χαϊδεύουν τις δυσκολίες.

 

Κάθε χέρι έχει πέντε μακρουλά δάχτυλα,

και κάθε δάχτυλο έχει τρία μικρά κόκκαλα

για να μπορεί να χορεύει ελεύθερα.

Ο αντίχειρας έχει δύο, είναι δυσκίνητος

και ντρέπεται γι’ αυτό.

Οι υπόλοιποι γιορτάζουν την ομοιότητά τους

με αλληλέγγυες κινήσεις.

 

Το κάθε δάχτυλο έχει όμορφα περιγράμματα

και θαμπά νύχια.

Όλα μαζί εργάζονται για να μπορώ

να δημιουργώ, να στέκομαι, να ορίζω.

 

Αγαπώ τα δυο μου χέρια

και τα δάχτυλά τους.

Τα φροντίζω κάθε μέρα με

γιορτινές κουβέντες

και ας δακρύζει το φεγγάρι.

 

Δεν θα άλλαζα τα χέρια μου

με τίποτα στον κόσμο.

Ό, τι μου έχουν προσφέρει

δύσκολα ξεχνιέται.

Με κόπο και ιδρώτα είναι πλέον επαγγελματίες.

 

Χορεύουν τα βράδια

κάτω απ’ τον ίσκιο του πρωινού μόχθου.

Λυγίζουν τα κόκκαλά τους

σε κάθε ευκαιρία

γιορτάζουν την ύπαρξη τους.

 

Δεν ξεκουράζονται ποτέ

τα χέρια μου.

Σε ώρες σκοτεινές

ξαγρυπνούν για χάρη μου.

Μαθαίνουν καινούργια κόλπα,

βελτιώνονται

και μου δείχνουν με στοργή

τον δρόμο με τις χοντρές πέτρες.

 

Άλλη μία ημέρα σκληρής δουλειάς

για τα χέρια μου.

 

Photo: the writer’s hands somewhere in Friesland in the beginning of 2013. Pentax P30, 35mm film.