Τα Παραθυρα [The Windows]

Τα παράθυρα αντικατοπτρίζουν τον εσωτερικό μας κόσμο. [λέω συνήθως]

Είναι η σύνδεση μας με ό, τι βρίσκεται πέρα από εμάς. [λέμε συνήθως]

Τα ανοίγουμε και νιώθουμε σαν να ανοίγουμε την ψυχή μας στον κόσμο που ενδόμυχα ποθούμε. [λες συνήθως]

Τα παράθυρά μου είναι μεγάλα και ευήλια. [λέω συνήθως]

Είναι τετράγωνα με ένα ιδιαίτερο λευκό κάδρο από την εσωτερική τους πλευρά και ένα ραφάκι που εξέχει, καλύπτοντας το καλοριφέρ του δωματίου. [λένε συνήθως]

Η αλήθεια είναι τα αγαπώ τα παράθυρά μου και ας μου μιλούν άσχημα κάποιες φορές. [ησυχία]

 

***English***

Windows reflect our inner world. [I usually say]

They are our connection with whatever exists beyond us. [we usually say]

We open them and we feel as if our soul is opening to the world that we deeply desire. [you usually say]

My windows are big and full of light. [I usually say]

They are square, with a distinct white frame on their inner side and a shelf that protrudes, covering the room’s radiator. [they usually say]

The truth is, I love my windows even if they sometimes say mean things to me. [silence]

 

Photo: Pentax P30, Ilford 200, 35mm film. Leeuwarden, 2014, the Netherlands.

The Ones From {2013}

[One for you and one for me]

Εγώ είμαι η γραμμή

της Αρχής

και του Τέλους.

Ποιητική μορφή

ζητά το κενό.

Η ανάσα σου στεγνή,

όπως τα φύλλα

στις αρχές του χειμώνα.

Χάνοντας και βρίσκοντας

την έμπνευση.

Τα παραμύθια

είναι αντανακλάσεις της ζωής

που δεν μπορείς να έχεις.

Τι και αν εγώ σταμάτησα,

η Γη ακόμη γυρίζει.

Αγάπα με

και ας σβήσουν όλα τα αστέρια.

Η ησυχία είναι γαλήνη,

είναι συνείδηση.

Αγέρωχη

αλήθεια

των ματιών σου.

Ξέχασες τα γυαλιά σου στο τραπέζι,

έχουν σπάσει από τη σιωπή.

Η ησυχία

(με)

τρομάζει.

Ξανά στην κατηφόρα,

αυτή τη φορά πιο

βαθιά.

Όταν ο ουρανός είναι γαλάζιος,

δεν φοβάμαι τίποτα.

Μίλησέ μου για εκείνα

που δεν θα δω

ποτέ.

Και όμως

η ζωή

είναι άγουρη.

_____

Particles of memories

that just begin

to unravel.

A feeling

of sorrowful

happiness.

 

(Photo: Leeuwarden sunset, 2013, The Netherlands. Canon EOS 1000D, 35-80mm, Lightroom with VscoCam. Sunset series. )

Στο φως

Απ’ το παράθυρο βλέπω τον ορίζοντα
ν’ ανοίγει – λευκό χρώμα μαζεύτηκε – οιωνός.
Ψυχή ορθάνοιχτη απορροφά,
με σφουγγάρι μαζεύει τα υπολείμματα
που άφησαν οι άλλοι
σαν έφυγαν ξημερώματα
(πριν ο ήλιος ανατείλει το τέλος – ευτυχία).

Όταν έτσουξε το φως την πλάτη μου
θυμήθηκα την υπόσχεση εκείνη
απ’ τα παλιά.
Πέταξα το σφουγγάρι
και σήκωσα επιτέλους τους καθρέφτες.
Η πρώτη αντανάκλαση έδειξε τον δρόμο
και άνθισε λουλούδια στις αυλές.
Η δεύτερη – επαναληπτική, επί απουσίας ζόρικη –
ίσως και να πλήγωσε
το εγώ και όχι την εμπάθειά τους.

Σήκωσα τα μάτια μου
και αντίκρυσα την λευκή ησυχία.
‘Επιτέλους’, σκέφτηκα, ‘είμαι μόνος’.
Μα το εγώ το πληγωμένο τους
είχε σταθεί από πίσω,
μαύρο όπως ήταν
ξεχώριζε στο λευκό φόντο.
Τρόμαξα, παραπάτησα και έσπασα τον πρώτο καθρέφτη.
Τα γέλια αντιλάλησαν μέσα μου
και έκλεισα τα μάτια.
{πόσος πόνος μαζεύτηκε
που δεν μας αξίζει;}
Ο φόβος μου έσκασε,
ξεφούσκωσε επίπεδος στο πάτωμα.
Η στοματική γραμμή ανυψώθηκε.

Σιγή απλωμένη,
νότες στο βάθος.
Καλύπτω τους καθρέφτες που ξέμειναν με ριχτάρια
και ξανανοίγω τις κουρτίνες.
-Φως.

(Photo: Just before the sunrise, Minolta dynax 7000i, Kodak 200, 35mm film, Leeuwarden, The Netherlands, 2015)