Λιγο Αργοτερα

Τη φωνή σου ακούω

έξω από το παράθυρο.

Με παρακαλά να σου ανοίξω,

με ικετεύει να σε αφήσω μέσα.

Ο αέρας χτυπά δυνατά τα τζάμια.

Καμιά γη,

κανένα χώμα,

δεν είναι αρκετά να σε κρατήσουν.

Βλέπω τη μορφή σου,

δυνατή και αγέρωχη,

όπως μου έμαθες να ζω.

Τ’ αστέρια λάμπουν πάνω

από το κεφάλι μας.

Κάποια σύννεφα στριφογυρίζουν

στον ορίζοντα,

σε μπλε και γκρι καμβά,

αποφασίζουν να ρίξουν βροχή,

να ξεπλύνουν τα δάκρυα

από τον τάφο σου.

Ο ουρανός ανοίγει,

από πάνω μας

πέφτουν κεραυνοί στα κυπαρίσσια.


Photo: Nikon F75 (AF 35-70mm). Kodak Portra 400, 35mm film. Stadspark, Groningen, the Netherlands, February 2021.

Σταχτες

 

Όταν καίω τις σκιές μου
οι καπνοί είναι διάφανοι
οι φωτιές αόρατες.

Όταν καίω τις σκιές μου
όλα αλλάζουν και φθείρονται,
όλα μεταμορφώνονται
σε φως και πατρίδα.

Όταν καίω τις σκιές μου
ο κόσμος βαθαίνει
στους καθρέφτες
και στις παλιές φωτογραφίες.

Όταν καίω τις σκιές μου
ουρλιάζω
από πόνο τρέμουν τα πόδια μου
και το εγώ αυτοκτονεί.

Όταν καίω τις σκιές μου
παραπατώ στο ξύλινο πάτωμα
φυλακίζω ένα δάκρυ
και φωνάζω:

«Σκιά είναι το αίτιο της σκιάς».

(Photo: Burned Wood at Seih Sou forest. Minolta dynax 7000i, Kodak 200, 35mm film, Thessaloniki, Greece, 2016)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΝΗΣΙΟΥ (ΑΝΔΡΟΣ)

Βογκούν οι πέτρες σαν πατώ με γνώση
βουίζει κι ο άνεμος τα βράδια,
γύρω από τον έναστρο ουρανό.
Αγριάδα και πόνος κρύβεται,
πίσω απ’ τα ξασπρισμένα σπίτια.
Φωνές παγωμένες στον χρόνο.

Το φως της μέρας στα μέρη τούτα
μεταμορφώνεται τα βράδια,
ελευθερώνει ψυχή και πόνο.

Θα μπορούσα να στέκομαι ώρες,
να γδέρνεται το δέρμα μου από τους ανέμους,
όμως ο ήλιος με υπνώτισε,
μου’ δωσε κούραση ημερών
και μου νέκρωσε τους μυς.

Στην κοίμησή του το νησί,
αλλοιώνει τον θόρυβο,
χτίζει κόσμους πιθανούς
και γεμίζει ανθρώπους ανάλαφρους.

Ο ήχος του ανέμου θροΐζει
ανάμεσα στα δέντρα.

Σκληρός και τραχύς,
νωθρός και έντρομος
να προλάβει να γδάρει γη
πριν ξεπροβάλει ο ήλιος ξανά
πάνω από τα σύννεφα.

Η μυρωδιά των γιασεμιών στις αυλές
συναντά τα όνειρα
στην αρμύρα της θάλασσας.

Αιγαίο και ήλιος,
μαζί βάλσαμο των αιώνων.

Η αγριάδα, η ασκήμια, η στέγνα των βράχων
μαζί με τον άνεμο τραγουδούν
για τη σελήνη
και το καλοκαίρι
που μοιραστήκαμε.

Άνδρος, Αύγουστος 2016.