Η Αρχη

Όταν ξεκίνησα από την αρχή,

έτρεμα.

Τον πόνο και τη δυστυχία ζωγράφιζα

στο μυαλό,

ώσπου μια μέρα πέθανα.

Πίσω από τους καθρέφτες,

στις άδειες σελίδες,

πέθανα.

 

Έψαχνα να βρω τον τρόπο να

δραπετεύσω τον θάνατο,

όμως η ώρα των δευτερολέπτων

είχε σταματήσει

και εγώ μετρούσα μόνο αστέρια.

Μικρά, θαμπά, αποτελειωμένα

τα μετρούσα με στόμα στεγνό

και μορφή ξασπρισμένη.

Ο κόσμος πίσω από τα καμένα λουλούδια

είχε μαυρίσει.

Και το μέτρημα εξαφανιζόταν

πίσω από τα σύννεφα.

Η σιωπή πίσω από το πέπλο

απλωνόταν στα χέρια μου

σαν τον αφρό της θάλασσας

στο άγριο κύμα του Αυγούστου.

Δεν μπορούσα να βρω πώς να γυρίσω

πίσω στα παλιά βιβλία

και τις γραμμένες σελίδες.

 

Ο χρόνος είχε ερωτευτεί την άβυσσο

και θρεφόταν από καινούργιους θανάτους.

Όμως στο βάθος,

πίσω από τα κλεισμένα παράθυρα,

βρήκα ένα φως

φτιαγμένο από χέρια.

Έκαιγε μικρό στο σκοτάδι,

δυνατό και μόνο.

Οι αντανακλάσεις της σιωπής γύρω μου

χάθηκαν,

στο πρώτο φως που βρήκα στο σκοτάδι.

Η μια ζωή – ίσως να ήταν και εφτά – που έζησα

δεν φτάνει για να ξεφύγω

από τις γκρίζες λέξεις.

Μα σαν γυρνούσα το κεφάλι,

αποφασισμένη να επιζήσω τον θάνατο,

μια φωνή αχνή και ξεφτισμένη ακούστηκε

πίσω από το φως.

 

Το μέσα μου άναψε,

ο θάνατος σκίστηκε

και ο πόνος της Ποίησης μου μίλησε

για το κενό που δεν μπορώ να γεμίσω.

 

Photos: Nikon F75 (28-100mm). Kodak Ultra Max 400, 35mm film. Stadspark, Groningen, The Netherlands. February 2020. 

ακουσε με για λιγο

Άκουσε με για λίγο,

κάτω απ’ τ’ αστέρια

το παρελθόν παραμένει παρελθόν.

 

Όλα κινούνται γύρω μας

δίχως να γνωρίζουμε που πάμε.

Ξέρετε μήπως εσείς;

 

Ξένοι είμαστε με τον κόσμο

και ξένοι θα παραμείνουμε.

 

Σκέψεις βγαλμένες απ’ το βαθύ

μπλε του ουρανού.

Ιούνης μήνας,

κοίτα πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός.

 

Σκορπισμένος ο νους,

πίσω απ’ τα δέντρα χαμένος.

 

Μελετάω εικόνες και λέξεις,

ώστε να καταφέρω ξανά

ν’ ανασάνω.

 

Photo: Groningen, the Netherlands, May 2017. Minolta dynax 7000i, Kodak Gold, ISO 200, 35mm film.

Μια μικρη αγερωχη φωνη

Ο χρόνος μεταμορφώνεται

τις μέρες που γράφω με ορμή,

σταματά και μετατρέπει

κάθε οργή

κάθε μίσος

κάθε αρνητικότητα,

σε ουσιαστικό εσωτερικής ευρυχωρίας.

 

Η μεταμόρφωση συνεχίζεται

τα βράδια, όταν το μυαλό

κάνει πως κοιμάται,

μα κρυφά απ’ όλους

χτίζει κόσμους

ικανούς να χωρέσουν

στις στενές γραμμές των τετραδίων.

 

Σας βλέπω στον ύπνο μου,

που γελάτε βεβιασμένα

και καίτε τις λέξεις

που σας καίνε.

Ο ύπνος ο δικός μου

εξαφανίζεται, όταν λέτε

ψέματα στον ξύπνιο σας.

– αρνητικά πρόσημα που θετικοποιούνται –

Και στους χορούς που σέρνετε

τα βράδια σας θεοποιώ,

σαν ιέρειες χαμένων πολιτισμών,

στον βωμό σας ρίχνω

για να μάθω κάτι

από την πανουργία σας.

 

Βλέπετε,

είμαι μικρή, ανίκανη

να περπατήσω μόνη μου

σε πέτρες που ζεματάνε.

 

Είμαι μικρή,

αγέρωχη φωνή που κλαίει

όταν ακούει τα ψέματα

που λέτε στον εαυτό σας.

 

Είμαι μικρή,

μα η δύναμη που κρύβω

είναι μεγάλη,

σαν τις λέξεις μου.

– αυτή η εσωτερική ευρυχωρία –

 

Η ζωή μου δεν μπορεί,

αδυνατεί να φτάσει

το ύψος και τη δύναμη

των λέξεων που χτίζω.

– και εκείνη η εξωτερική ευρυχωρία –

 

Ο χρόνος έχει σταματήσει,

το ρολόι δείχνει τρεις.

Ίσως,

τον πόνο που νιώθουμε

να λιώσει με δυο τρεις λέξεις.

Χρόνο στον πόνο.

 

Ίσως,

ο χρόνος αυτός

να μην είναι αρκετός

για εμάς που παλεύουμε με λέξεις.

Πόνος στις λέξεις.

 

Και έπειτα,

ένα ποίημα γράφτηκε.

Λέξεις που πονούν για χρόνια.

 

6.10..2016

(Photo: Xenia, St. Thomas, Kozani, Greece. July 2017. Minolta dynax 7000i, Kodak Gold, ISO 200, 35mm film. Check the rest of the photo album here.)

Οι λεξεις

Οι λέξεις αν τις παραμερίσεις
είναι εκδικητικές.
Μανιώδεις και εκδικητικές
ξεγλιστρούν και δεν τις προλαβαίνω.
Όπως την ύπαρξη
και τη ζωή,
στον συνεχές αγώνα κατά της
αυτεπίγνωσης.
Ούρλιαξα όταν μου επιτέθηκαν,
μα τις αγκάλιασα
με τα αίματα στα χέρια μου,
και τις ηρέμησα.
Τις πήρα τις λέξεις και τις έβαλα σε σειρά.
Αυτό θέλανε, τιθάσευμα_
Μέσα από ζάλη και από ποτό
ηρέμησαν.

 
Γραμμές δεν έχουν μείνει άγραφτες
και τα μολύβια τρέχουν.
Γιατί δεν γράφω για να γράψουν για μένα.
Γράφω μονάχα για τις αχόρταγές μου λέξεις,
που δεν διστάζουν και επαναστατούν,
που δεν τους νοιάζει,
απλά εισβάλλουν μονάχα
για να διαβαστούν.

 

Ίσως καταφέρω μια μέρα

να μάθω κάτι από τις λέξεις μου.

5.1.2015

(Photo taken at Pafos, Cyprus. Canon eos 1000D, Edited with Lightroom.)